Դե բավական է, էլի, ինչքա՞ն կարելի է հակառակորդներին ուրախանալու առիթ տալ: Առավոտից կարդում եմ Պարույր Հայրիկյանի անչափ ցավալի մահափորձի հետ կապված ամենատարբեր մեկնաբանությունները: Հիմա էլ տպավորություն է ստեղծվում, որ այս առավոտ Հայաստանում արթնացել է... մեկ միլիոն Շերլոկ Հոլմս:

Ակնհայտ է, որ պատվիրատուի իրական թիրախն էր ոչ այնքան Հայրիկյանը, որքան ընտրական գործընթացը: Այն է` պետք էր անել "сотрем, начнем сначала": Կարծեմ թեկնածուներից մեկի մահվան դեպքում ընտրությունները չեղյալ են համարվում և նորից են նշանակվում: Պատվիրատուն կամ երկրից ներս է, կամ երկրից դուրս:

Չէ, այս իշխանությունները չհասկացան ու չեն ուզում հասկանալ, որ Մաշտոցի պուրակը, Թռչկանը ... ոչ թե իրենց հաղթանակներն են, որ ընդգրկեն «հերոսություն արած գործեր»-ի շարքում, այլ իրենց բացթողումներն էին, որոնք հանրությունը չցանկացավ հանդուրժել և ոտքի ելավ: Ձեռքբերում կլիներ, եթե որևէ մեկի մտքով չանցներ, թե կարելի է ջրվեժի հաշվին սեփական գրպանը լցնելու միջոց կառուցել, ձեռքբերում կլիներ, եթե այդ անիծյալ կրպակները մեկ ժամ անգամ չմնային պուրակում: Իշխանությունների ձեռքբերումը կարող է լինել երկրում ՕՐԵՆՔԻ, այլ ոչ թե կամայականության հաստատումը:

Մեկ-մեկ ահավոր սկսում եմ կարոտել 2006-2010 թվականների livejournal-ը և այն փոքրիկ հայկական բլոգերական համայնքը: Այնքան քիչ էինք՝ համեմատած այժմյան ֆեյսբուքի, բայց այնքան ջերմ ու համախմբված: Բոլորս իրար ճանաչում էինք, հավաքվում էինք, վիճում ու բարիշում էինք:

Ամփոփելով առաջին նախընտրական շաբաթը` ՀՀ նախագահի թեկնածուներին կարելի է բաժանել երկու խմբի` նրանք, ովքեր զբաղված են իրենց բուն գործով, այն է` քարոզարշավի շրջանակներում ժողովրդին ներկայացնել իրենց նախընտրական ծրագրերն ու լսել քաղաքացիներին հուզող հարցերն ու խնդիրները և նրանք, ովքեր զբաղված են բացառապես մյուս թեկնածուների քննադադատությամբ: Ցավալին այն է, որ 8 թեկնածուներից միայն երեքն են, որ զբաղված են իրենց բուն գործով` Սերժ Սարգսյան, Հրանտ Բագրատյան, Րաֆֆի Հովհաննիսյան: Մյուսները պարզապես որդեգրել են «куплю билет- назло кондуктору пойду пешком» կարգախոսը և նախանձելի համառությամբ հետևում են դրան:

Այսօր Հայոց բանակի օրն է` բոլորիս համար շատ կարևոր մի օր: Չգիտեմ, թե տարիների հեռվից ով ինչպես է հիշում այն օրերը ու, վստահ եմ, որ այն ժամանակ Հայաստանում և Արցախում գտնվող ցանկացած մարդ կհիշի մեր ժողովրդի առօրեական լուռ անձնազոհությունն ու նվիրումը, որի հենց այդ առօրեականությունն էր իր բնականությամբ արգելում ապրողներից որևէ մեկի հերոսականացումը, որովհետև յուրաքանչյուրն իր տեղում անում էր իրենից կախվածը հանուն ընդհանուր հաղթանակի և սա այն դեպքն է, երբ ներողամտորեն չեն հիշվում մարդուն բնորոշ երկչոտությունն ու ոմանց մորթապաշտությունը:

Շնորհավորում եմ մեր ժողովրդին, Հայրենիքին նվիրված ազատամարտիկներին, սպաներին և զինվորներին` Հայկական Բանակի ստեղծման 21-րդ տարելիցի առթիվ:

Պատկերացրեք՝ փարիզյան հեռուստատեսությամբ երեք ֆրանսիացի մտավորականներ նստած խոսում են գերմաներեն կամ անգլերեն: Հավատացեք, որ էդ հեռուստատեսությունը մյուս օրը, իր ողջ աշխատակազմով, կհայտնվեր փողոցում՝ գործազուրկի կարգավիճակում: Չհաշված՝ վճարելիք տուգանքները:

Մի տեսակ նեղացած է, որ հանրությունը միասնական չէ: Դե կներեք, էլի՛: Երբ հանրության կաշին դուրս էր գալիս Ազատության հրապարակում նախագահական ընտրության արդյունքները չեղյալ հայտարարելու պահանջով, իսկ առաջնորդը միասնականության կոչ էր անում, Անդրեասը մի տեսակ ղրաղ էր ֆռում, երբ հանրությունը կոտորվում էր մարտի 1-ին, Անդրեասն առանձնապես ակտիվ չէր, երբ հանրությունը դատարանների դռներին արդարություն էր պոռում, Անդրեասը քաշ էր հավաքում:

Վիսոցկին եկավ Երևան ճիշտ 43 տարի առաջ՝ 1970-ի ապրիլի կեսերին: Եկավ իր ամենամոտ ընկերոջ` Դավիթի հետ, ապրեց երևանյան հանրահայտ մի տանը, բարձրացավ Սևանա կղզու վանքերը, երգեց «Ախթամարում», երգեց КГБ-ի ակումբում, երգեց ծանոթ-անծանոթների բնակարաններում, փողոցում: